We staan op een culturele plek tijdens een avond waarop livemuziek te zien is, met elkaar te praten. Ze heeft het over een vriend. Een vriend die een wajong-uitkering ontvangt. Ze begint erover dat er een groep mensen is die geen baat heeft bij als er druk op hen gezet wordt. Als de druk er af is, dan beginnen die mensen juist vanuit eigen initiatief dingen te ondernemen. Vrijwilligerswerk oppakken, hun steentje bijdragen aan de maatschappij. Ze zegt dat er een groep is die niks uitvoert, maar daar wel een uitkering voor ontvangt en de net genoemde groep die uit eigen initiatief dingen oppakt. Voor die groep werk ik graag een beetje meer, zodat zij ook een plekje in de maatschappij kunnen innemen. Oei. Dat raakt me.

Het is de derde keer dat ik dit hoor van drie verschillende personen. De eerste twee keer wist ik niet wat ik ermee aan moest en deze derde keer begint mijn mening zich te vormen. Waarom raakt me dit? Mijn weg naar werk was de afgelopen tien jaar geen gemakkelijke. Dat ging met vallen en opstaan. Ik wil heel graag, maar het lukt steeds niet. Van alles heb ik geprobeerd. En na al dat vallen en opstaan ben ik in de situatie beland waar die vriend van haar ook in zit.

En ja, ik val in dezelfde categorie. Jarenlang druk op me zetten door de gemeente vanuit de bijstandsuitkering, dat hielp niet. Dat was eerder destructief. Nu ik die druk niet meer ervaar, komen vanuit mezelf allerlei ideeën over hoe ik weer mijn eigen inkomen kan genereren. En ondertussen doe ik vrijwilligerswerk in de moestuin van een buurthuis en bij een culterele plek in de buurt, waar ik fotografeer, achter de bar sta en eigenlijk gewoon daar help waar ze me nodig hebben.

Maar wat raakt je dan, Sjoerd? Het feit dat ze zegt dat ze graag voor ‘onze groep mensen’ wat meer werkt. Dat is wat me raakt. Daarmee krijg ik het gevoel dat ze zichzelf boven mij plaatst en ze voor mij denkt te zorgen. Het komt denigrerend op me over. En dat terwijl ik ervan ben overtuigd dat elk woord dat ze uitsprak goed bedoeld was. De afgelopen tien jaar heb ik een behoorlijke weg afgelegd, met meer hoogte- en dieptepunten dan gebruikelijk is voor een student. Het feit dat mijn studieloopbaanbegeleider de tranen in de ogen had staan, omdat ze zo trots was dat ik mijn diploma had behaald, zegt misschien iets.

In die tien jaar heb ik allerlei manieren gevonden die me helpen om met moeilijke momenten om te gaan. Schrijven en sporten zijn twee van die fantastische manieren. En daarom schrijf ik dit op. Vanbinnen voelde ik de pijn die het deed dat ze me het gevoel gaf voor mij te zorgen. Dat gaf mij het gevoel afhankelijk te zijn. En dat voelt eerder zwak dan sterk.

Ik zie mijzelf als een optimist. En de optimist zou zeggen: doordat je nu even hebt geproefd hoe het is om je zwak te voelen, weet je ook weer wat het is om je sterk te voelen.

Een aantal jaren geleden schreef ik een gedicht over het proeven van alle smaken in het leven en ik vind het toepasselijk om daarmee af te sluiten.

Smaken

Het leven heeft verschillende smaken
Zuur is niet slechter dan zoet

Proef alle smaken

Want door de mindere dagen
Smaken de betere
Extra goed